Over de helft..

Ik ben alweer over de helft van de tijd hier in Malawi en ik voel me al helemaal ingeburgerd.
Veel mensen vragen of ik Nederland niet al begin te missen of heimwee begin te krijgen. Ik denk vaak aan thuis en hoe heerlijk het er is, ik mis Maarten, vrienden, familie en mn lieve collega's, een normale wc of een boterham, maar heimwe? Nee absoluut niet, ik hou het nog goed uit en geniet elke dag.

Het ziekenhuis is de afgelopen weken wat rustiger met af en toe een piek van drukte, voornamelijk de ochtenden zijn lekker bezig. Ik blijf mij ontfermen over de wonden, de artsen vragen nu zelfs advies over wat ik met deze of die wond zou doen. Ik geef ze advies en het wordt opgevolgd. "Eva can you look at this?" " Eva what do you think?" " Eva what shall we do here?"
Soms komen er mensen met zwarte voeten/tenen, hier geven ze antibiotica en doen misschien een glucose test om te kijken of iemand geen diabeet is, maar verder wachten ze af. Ik adviseer nu om hen toch naar een centraal ziekenhuis te sturen, voor eventuele amputatie anders overleven ze het misschien niet. En dit wordt nu opgevolgd, dat voelt goed. Maar waarom de mensen wachten totdat de teen en soms zelfs voet zwart is, is mij nog een raadsel. Het kan een geld kwestie zijn (een dag in een ziekenhuis is ongeveer 3 euro per persoon) of ontkenning of "het ligt in God zijn handen".
Ik ben nu ook twee keer mee geweest met de ambulance op outreach. Het ziekenhuis heeft vijf klinieken voor zwangere vrouwen en kinderen tot een leeftijd van 5 jaar. Zwangere vrouwen worden onderzocht en de kids krijgen vaccinaties. Dit is erg leuk en grappig om te doen, een mzungu in de kliniek blijft een hoop gegiechel veroorzaken. Ik begin er inmiddels gewend aan te raken.

Sinds twee weken is er een andere vrijwilliger, Paul oftewel "de gekke Spanjaard" zoals ik hem nu noem. Zijn missie is de wereld verbeteren. Zoals ik al eerder zei, het is de laatste weken iets rustiger, ik vind het wel leuk en klets met collega's, vertel hen wat over Nederland en zij weer over Malawi.
Maar "de gekke Spanjaard" kan met de rust niet dealen en voelt zich dan zeer nutteloos, hij is immers dan de wereld niet aan het verbeteren. Tsja... relax of ga wat anders doen. Ik heb me er een tijdje flink aan geërgerd en zelfs geopperd dat dit dorp en ziekenhuis misschien niet is wat hij zoekt, wegwezen dacht ik. Maar nu hij er eventjes is begin ik hem langzaam te waarderen. Hij geeft in de middagen les aan de middelbare school in het dorp en volgende week ook een dorp verderop (ik ga dan mee). Zijn onderwerpen zijn slangenbeten, Malaria en HIV/AIDS. Dit zijn drie onderwerpen die erg actueel zijn deze periode in het regenseizoen. HIV/AIDS is altijd een groot probleem geweest en is natuurlijk niet seizoensgebonden, maar slangen en Malaria wel. Het is nu regenseizoen, dat betekend veel muggen en slangen.
En dat brengt mij op het volgende, mijn angst voor slangen. Ik heb in het begin van mijn verblijf bij mijn familie gepeild hoe veel slangen er nu zijn, heel erg veel vertelden ze mij. Zeker nu met de regen, de holen lopen vol met water en de slangen komen dus naar buiten opzoek naar een beschutte plek (huizen, wc's, hutjes, schuren, etc).
Ik kon mijn angst niet verbergen en sindsdien plagen ze mij er een beetje mee, op een grappige manier en ik maak er natuurlijk ook een beetje een spelletje/toneelstukje van. Maar als ik buiten in het donker loop kijk wel echt goed waar ik mijn voeten zet, er zijn al verschillende mensen in het ziekenhuis opgenomen geweest die gebeten zijn door een slang. In de wc kijk ik ook eerst om het hoekje of er niks is en dan kan ik enigszins gerust plassen, maar altijd met een soort huiverig gevoel.
Een paar dagen geleden liep ik naar de wc en zag ik Api (eigenlijk is zijn naam Happy kwam ik later achter) en Gabi druk bezig. Ze zeiden dat er een slang was. Ik dacht dat ze me weer in de maling namen, zoals ze zo vaak deden. Maar ze zagen er wel erg serieus uit en ja hoor uit het raampje van het wc-hokje kwam een zwarte slang gekropen, ieeehhhh!!!! Nou sindsdien heb ik de wc omgedoopt tot "de kleine hel". Overdag als het lekker warm is vliegen de dikke zwarte bromvliegen tegen je billen aan, later op de dag als het begint te schemeren stikt het er van de kakkerlakken en als het donker is, is er dus een mogelijkheid op een slang. Ik verlang nu al weer naar een normale badkamer met wc, dit is iets wat ik echt niet zal missen.

In het ziekenhuis heb ik veel babies geboren zien worden, het blijft bijzonder om mee te maken. Maar wat ik nog meer bijzonder vind, zijn de namen die ze de kinderen soms geven: Gift, Good news, Love, Happy, Precious en nouja noem het maar. Dus toen ik hoorde dat het niet Api was maar Happy, moest ik wel even lachen, typisch. Gelukkig waren de oudes van mijn gezin zo verstandig om de kinderen een normale naam te geven (Gabriel, Judith, Maria, Simon en Anne).

Om het weekend maak ik een uitstapje, om ook de rest van Malawi een beetje te zien. Twee weken geleden ben ik naar Nkhata bay geweest, een vissersdorpje aan Lake Malawi. Ik verbleef in een guesthouse wat werkelijk waar prachtig aan het meer ligt, allemaal hutjes op rotsen met uitkijk op het meer. Hier komen backpackers en meerdere vrijwilligers de weekenden relaxen, heel erg gezellig.
Zelfs zo leuk dat ik er nu dit weekend weer naar toe ben gegaan. Zwemmen, snorkelen, kletsen, lachen, goed internetbereik hebben dus eindelijk ook even goed kunnen skypen met thuis.
De bus vanaf mijn dorp naar de stad gaat alleen 's nachts, Vincent (vader) loopt altijd mee en wacht totdat ik in de bus zit. De busrit is zoals ik al eerder vertelde een lange en hobbelige rit, 80 km in 4 uur. Ik blijf me iedere keer weer verbazen hoe hobbelig het is, ongelovelijk. Maar Nkhata bay is de zware rit meer dan waard. Als ik Vincent niet ge-smst heb, belt hij mij altijd even om te kijken of ik veilig ben aangekomen.

Iets waar ik in het begin een beetje gek van opkeek, maar inmiddels gewend aan ben is; tieten. Moeders met jengelende babies of ook al wat oudere kinderen, pakken zo hoppa hun tiet te voorschijn. Ben je bezig in het ziekenhuis met een injectie, krijgt het kind de tiet om te kalmeren en geef ik de injectie. Tijdens de kerkdienst worden tieten te pas en te onpas tevoorschijn gehaald. Echt overal, in de bus, op straat, in de kerk, op bezoek, het maakt niet uit, het is hier echt dood normaal en het gebeurd overal waar je kijkt.

De weekenden dat ik thuis blijf bij mijn familie zijn afwisselend. Er worden veel voetbal wedstrijden gespeeld op het veld, dus soms gaan we kijken en aanmoedigen. Of ik heb een keer pannenkoeken gebakken. Ze vonden het echt fantastisch. Net zoals toen ik een keer uit de stad kwam en appels en kiwi's had meegenomen. Ik wist dat Judith geen idee had wat een kiwi was, dus dat wilde ik het hele gezin laten proeven. Ze vonden het heerlijk. In de koelkast had ik een zak appels gelegd en gezegd dat ze daar altijd van mogen pakken. Ik was ervan uitgegaan dat ze dit wel kenden, wat bleek, een appel hadden ze ook nog nooit gegeten. Ik viel van verbazing bijna van mijn stoel, dus iedereen kreeg meteen hop een appel. "Maar hoe eet je die dan?" Dus ik deed het voor en zij deden mij na. Onbetaalbaar hun reactie! Het was echt heel leuk. Ik heb mijn Point it boekje meegenomen (een boekje met alleen maar plaatjes), dus samen met Judy gekeken wat ze nog meer niet kenden. Het is een hele waslijst, dus ik zal steeds wat uit de stad voor ze meenemen om te proberen.
Afgelopen week was de ananas aan de beurt, die vonden ze wel heel erg lekker.
Later in de week heb ik ze vuurwerk (sterretjes) en van die lichtgevende sticks laten zien, nou dit vonden ze toch wel weer nog wat leuker dan het onbekende eten. Ik weet niet hoe, maar ze waren er uren zoet mee, door het dollen heen zo leuk vonden ze het.

Ik ben ook tijdens een weekend op bezoek geweest bij de vrouw (Mercy) die mij bij haar had uitgenodigd omdat ik voor haar wond had gezorgt.
Dit was een hele belevenis. Het was een dorp verderop, een uurtje heen en een uurtje terug lopen. Mercy vond het een hele eer dat ik gekomen was en het hele dorp kwam langzaam binnengedruppeld om hallo te zeggen en mij welkom te heten, weer een hoop gegiechel. Mercy haar man, die in Zuid Afrika aan het werk is, belde speciaal op om mij te spreken en te bedanken dat ik gekomen ben.
Toen ik weer afscheid nam, had Mercy allemaal cadeau's voor mij: eieren, een brood, een zak mango's, een mooie omslag doek. Eerder had ze mij al een kip gegeven, ja een levende kip. Deze hebben ze voor mij geslacht, klaargemaakt en wat ik niet op at kreeg ik mee, heel bijzonder.

De mensen hier in Mzambazi werken ontzettend hard, je ziet dat de meeste gezinnen het niet ruim hebben en iedereen wacht nu met smart totdat er geoogst kan worden. De mais groeit als kool, het is warm en elke dag valt er wel een bui. Elk gezin heeft een "garden" zoals ze dat hier noemen. Dit zijn vaak enorme stukke grond (lees; halve voetbalvelden) om het huis of een stuk verderop met voornamelijk: mais, groundnuts (soort pinda's), pompoen, soya en bonen. Alles wordt keurig netjes met de hand bij gehouden, meestal staat men rond 4-5 uur op om te werken in de tuin. Zoveel respect voor iedereen, niemand klaagt en werkt hard en ze hopen alleen maar dat het blijft regenen. Malawianen zoals ik ze hier ken zijn absoluut geen luie Afrikanen.

Ik kan alleen maar zeggen wat een bijzonder avontuur en wat bijzonder om dit zo in een familie mee te maken en dan heb ik het ook nog zo getroffen met de familie. Ik voel zoveel oprechtheid, warmte, blijdschap en geluk bij hun.