Aan alles komt een keer een einde...

Tijd voor een update, de laatste update, want ik heb gister afscheid genomen van mijn familie.

De weken zijn voorbij gevlogen, het is zo snel gegaan, bizar.
Ik ben mee geweest met "de gekke Spanjaard" naar een school in een dorp verderop, Euthini. Leuk om mee te maken, het was een lagere school ongeveer groep 8. Niveaus binnen een klas zijn zeer verschillend, net zoals leeftijd. Sommige kinderen zijn laat begonnen met naar school gaan en zijn dus een stuk ouder. In een lagere school klas zitten makkelijk 50 leerlingen, in een middelbare school is dit met gemak het dubbele en ook wel meer.
Het niveau in engels is erg verschillend, dus sommige kinderen hebben veel gehad aan de les over AIDS/HIV, maar ook een hele boel kinderen vonden het moeilijk om te volgen. Maar agh twee mzungus in je klas, is toch wel heel erg leuk. Een hoop gegiechel en buiten verzamelde zich wat kinderen om naar binnen te gluren, te zwaaien en omdat ik foto's en filmpjes aan het maken was, te poseren.
De lagere school is gratis, dus ik heb altijd gedacht dat ieder kind in ieder geval naar de lagere school gaat. Maar dat had ik mis, een schooluniform is verplicht en dit moet een gezin zelf betalen. Kunnen ze dit dus niet betalen, kan een kind niet naar school. Ik weet niet wat de cijfers zijn, maar volgens mij kunnen heel veel gezinnen dit niet betalen. Daarnaast speelt ook mee dat veel kinderen moeten helpen binnen het gezin met koken, wassen, in de tuin werken of simpelweg geld verdienen door oa dingen te verkopen.

Ik ben een weekend naar Livingstonia gegaan, een dorp in de bergen. Een hele tocht er naar toe: eerst weer met de bus naar de stad, vervolgens daar een mini-bus naar een dorp onder aan de berg en vanaf daar moet je liftend de berg zien op te komen. Een beetje spannend vond ik het wel, ik had verhalen gehoord van een vrijwilliger die het heeft gedaan en op zijn minst 5 bijna dood-ervaringen heeft gehad, heel veel haarspeld bochten en diepe afgronden.
Een lift de berg op was zo geregeld, achterin een open truck. Op zijn afrikaans, met te veel mensen en spullen natuurlijk. Maargoed leuk leuk avontuur. Eenmaal onderweg werd ik zenuwachtig, maar het viel echt reuze mee. Het was een groot feest achterin met iedereen in de truck en ik weet niet wat voor weg de andere vrijwilliger heeft genomen of wat voor chauffeur zij heeft gehad, maar de bochten waren goed te doen, we reden niet op een randje van een afgrond, dus ik heb geen angst gehad van neerstorten. Het was alleen maar heel erg leuk en jammer dat het na een uurtje alweer afgelopen was. Aangekomen in het guesthouse, Lukwe ecolodge (een absolute aanrader voor iedereen die ooit van plan is naar Malawi te gaan, oa het uitzicht is echt fenomenaal), bleek het volgeboekt te zijn... Oops had ik toch moeten reserveren? Het hele idee op de bonnen fooi vond ik juist zo leuk. Gelukkig pakte het ook dit keer leuk uit. Ze hebben een tentje voor mij opgezet, nog beter. Zeker omdat het een beetje begon te regenen toen ik 's avonds in mijn tentje lag, zo knus.
De ecolodge is zo goed als self-sustaineble, dus douchen met warm water kan, want het water wordt verwarmd door een vuurtje, compost wc's, alles op zonnen energie en het eten uit eigen tuin. De tuin is daarom ook echt enorm en zo ontzettend mooi, heerlijk om door heen te wandelen.
De volgende dag ben ik lekker gaan hiken, watervallen, grotten, het dorp Livingstonia bekeken (het guesthouse ligt ongeveer 10 km van Livingstonia zelf af). Dit dorp is ontdekt en gebouwd door schotse missionarissen in 1894. Het dorp bestaat uit een kerk, een ziekenhuis, een lagere- en middelbare school en een universiteit. Heerlijk om door heen te wandelen, zo vredig en doordat het hoog ligt is het dorp omgeven door naaldbomen waardoor het er heerlijk ruikt.

De volgende dag ben ik wandelend de berg afgegaan, 15 km, midden op de dag met natuurlijk te weinig water. Maar het idee was om ergens onderweg een lift te regelen, maar die kwam niet haha. Ahja het was een mooie wandeling.
In het dorp onder aan de berg zat Lidewij in een guesthouse, zij heeft vrijwilligerswerk in Ghana gedaan via dezelfde organisatie en is nu aan het rondreizen. Samen hebben we ons voorbereidingsweekend gedaan, dus het was leuk om met haar en haar vriend daar nog wat tijd door te brengen. Dit dorp ligt onderaan de berg, maar ook aan het meer. Dus ik dacht ha lekker een duik na deze wandeling, wat behoorlijk zweten was. Maar dat feest ging niet door, krokodillen... Tuuuuurlijk het is Afrika haha. Krokodillen kunnen er ook nog wel bij, alsof slangen alleen niet genoeg is. :p
De dag erna weer op weg naar mijn dorp voor de laatste twee weken.

De laatste twee weken in het dorp zijn rustig, ik zit in een heerlijk ritme en heb mijn weg helemaal gevonden in het ziekenhuis. Alleen de taal blijft lastig, veel mensen spreken geen engels, was dit wel het geval had ik alles zelf kunnen doen. Collega's kennen je nu goed en zijn helemaal los gekomen, een gezellige boel.
In mijn familie gaat het er ook rustig aan toe, Maria gaat haar laatste jaar van de middelbare school over doen. Niet omdat ze het vorig jaar niet gehaald heeft, maar omdat ze betere cijfers wil hebben. Dat maakt mij heel erg trots.
Judy heeft net een soort van proef examens gehad en heeft het heel erg goed gedaan, de beste. Alweer zo trots!
Met zijn drieën (Judy, Maria en ik) zijn we naar Euthini gegaan, naar de markt, om een uniform te kopen voor Maria. Er was geen uniform in haar maat, dus deze moest gemaakt worden. Een stuk duurder dan ze verwacht had, dus ik heb het voor haar betaald. Voor mij een kleine moeite en voor haar heel erg fijn. De markt is een hele belevenis, zo leuk.
Ook heb ik een voetbal voor het gezin gekocht, voornamelijk voor Gabi de jongen van 11 jaar. Hij maakte zelf zijn voetballen door plastic tasjes samen te binden met een touwtje en zo kwam ik op het idee om een echte voetbal te kopen. Met de voetbal heb ik punten gescoord, daar was iedereen erg blij mee.
Het geld wat de familie heeft wordt voornamelijk geïnvesteerd in dingen die echt nodig zijn, zoals school, eten, fietsen, het huis, etc. en dus niet in speelgoed. Wat ik heel goed vind, de kinderen zijn hier super creatief, ze moeten wel, maar een echte voetbal is wel leuk om te hebben of tekenpotloden die ik ook een keer gekocht heb.
Van hun heb ik het spel Bao geleerd, een typisch oost-Afrikaans spel voor twee personen. Het wordt gespeeld op een houten bord met 32 holletjes en heel veel steentjes/kralen en heel erg veel regels. Best lastig, maar heel erg leuk.
Wij hadden geen houten bord thuis, dus hebben we het buiten gespeeld. Holletjes in het zand maken en heel veel steentjes zoeken.
Ook hebben we veel gekaard, het spelletje pesten is het enige wat ze kennen. Dit hebben we tot in den treuren gespeeld wanneer het regende (regenseizoen dus veeel).
Door deze spelletjes kreeg ik wat meer contact met Gabi. Hij is de jongste en spreekt nog het minst goed Engels (al vind ik dat hij best goed engels spreekt voor zijn leeftijd). Maar door deze spelletjes kwam hij helemaal los en hadden we de grootste lol samen. Zo leuk.

De wc, ik dacht echt dat het niet erger kon, maar het kon dus wel erger... Door de regen is hij aan het instorten. De wc wordt gemaakt doordat er een enorm gat in de grond wordt gegraven, daaroverheen worden allemaal takken gelegd en daarover wordt er met heel veel modder een soort vloer/bodem gecreëerd en daaromheen wordt er met baksteen een muur gebouwd. Door de regen wordt de vloer weggespoeld en als je dus niet oppast, zak je er doorheen... Daar wil ik mij niet aan wagen, dus ik mocht bij de buren. Wauw een "luxe" variant van de wc/gat in de grond. De vloer van cement en wc-papier. Mijn familie gebruikt oud papier, ik had dus mijn eigen wc papier. Maar na hele heftige regenval (echt enorme heftige harde buien) was deze wc ook helemaal verzakt, een soort scheve toren van Pisa maar dan dus de scheve wc van Mzambazi. Nu mocht ik bij de andere buren, deze wc is wel heel gebleven tot het einde van mijn verblijf gelukkig. Iets langer lopen, maar wel langs de biggetjes en hun mama en dat is leuk want de biggetjes waren (de eerste keer dat ik ze zag) 3 dagen oud. Zo schattig en wel 9 stuks!!! Elke dag even gluren.
Daarnaast woonde nog een ander heel groot varken en op een ochtend hoorde ik een oorverdovend gegil, ze waren bezig dit enorme beest uit zijn hok te tillen. Precies op het pad naar de wc dus ik kon er even niet langs. Na drie minuten liep ik weer terug, net op het punt dat ze de keel van het varken hadden opengesneden en het bloed in een pannetje (dit gebruiken ze ook) lieten lopen. Hmm jammie zo op de vroege morgen. Ik ben te nieuwsgierig om dan weg te lopen, dus ik heb eventjes staan kijken. Toch een gek gezicht om te zien.

Woensdag heb ik mijn afscheidsetentje gehad, ik dacht dat het alleen een etentje was met mijn ouders en de nonnen, maar als verassing waren er een heleboel mensen uitgenodigd. Ik voelde mij zo ontzettend vereerd.
Ik heb wel 6 speeches gekregen, zo ontzettend ontroerend, lief en leuk om te horen. Met een brok in mijn keel nam ik afscheid van iedereen, dit dorp, deze mensen zijn wel heel erg speciaal en ik hoop echt nog een keer terug te kunnen gaan.
Zaterdag was mijn laatste dag bij de familie, een rustige dag, een zaterdag zoals alle andere zaterdagen. Een beetje meer uitslapen (lees; 7 uur opstaan ipv 6 uur), lezen, spelletjes spelen, helpen met wassen en koken en als verassing hadden ze pannenkoeken voor mij gebakken. En ze waren echt perfect!
's Middags hebben we een groepsfoto gemaakt, dat wilde ik graag. Ik dacht dit doen we even snel buiten, maar nee iedereen moest zich eerst even verkleden. De smartass Judy wilde graag in haar schooluniform en de rest trok hun nette kleren aan, de haren netjes en ik deed mijn omslagdoek (cadeau van mijn familie) om.
Na het eten was er voor iedereen een flesje fris (dit hebben we nooit want dit is veel te duur voor ze) en hebben we een laatste toast uitgebracht, dit was ook een verassing. Ik kreeg drie mooie speeches, van Vincent, Judy en Maria. Nou toen kon ik het natuurlijk niet meer droog houden, snikkend zat ik op de bank. Deze familie voelt als mijn familie en dat gold ook voor hen, Vincent omschreef mij als een van zijn dochters. Het is zo ontzettend goed gegaan, alles klopte en nu ga ik weer weg en laat ik een stukje van mijzelf achter. Dit is het mooiste wat ik heb mogen meemaken in mijn leven kan ik wel zeggen.
Om 2 uur 's nachts had ik de bus naar de stad, Vincent, Elizabeth en Judy brachten mij, het afscheid viel mij heel erg zwaar. Van Judy kreeg ik nog snel een briefje in mijn handen gedrukt, mocht ik pas lezen in de bus. Een brief vol met lieve dingen en zelfs wat Nederlandse woorden (ik heb de familie natuurlijk ook wat Nederlands geleerd, dus elke morgen was het 'goedemorgen'). En toen reed de bus weg en was het alweer afgelopen, met pijn in mijn hart....

Ik ben nu weer in Nkhata bay, de plek aan het meer waar ik twee keer eerder ben geweest. Het is er weer heerlijk, fijn om te relaxen, alles even te laten bezinken en een beetje tot mijzelf te komen. Hier blijf ik een paar dagen en dan wil ik nog door naar Cape Maclear, een plek aan het meer in het zuiden. Dit licht ook wat dichterbij Lilongwe, vanwaar ik volgende week dinsdag terug vlieg naar Amsterdam.
Heel erg fijn om iedereen weer te zien, daar verheug ik mij erg op en ik ben er helemaal klaar voor. Drie maanden in Malawi was lang genoeg. :')

Iedereen bedankt voor alle lieve berichten hier op mijn waarbenjij, heel erg leuk om te lezen steeds!